’I'll Never Go Back Now!’

Scéalta Pearsanta; An Ghaeltacht; Conamara

Tá fiche bliain de mo shaol caite agam sa i nGaeltacht Chonamara agus Árainn, agus tá súil agam cibé saol atá i ndán dom a chaitheamh inti freisin. Cé go mbíonn ar shagairt dul san áit a gcuirtear iad, tuigeann formhór na n-easpag anois nach maith do shagart ná don phobal duine a bheith san áit nach dtaitníonn leis. Tá an rogha tugtha domsa ag m'Ardeaspag an Ghaeltacht a fhágáil, má thograím. Ach tá a fhios ag an Dr. Seosamh Ó Caiside gurb í an Ghaeltacht mo rogha. Tuige? Ceist mhaith. Ceist nach bhfuil mé in ann í a fhreagairt go héasca. Baineann sé le spiorad a bhraithim sna daoine. Baineann sé le hÉireannachas, cé nach ndéarfainn ag an am céanna gur lú mar Éireannaigh mo mhuintir i Maigh Eo nach bhfuil aon Ghaeilge acu, nó gur lú mar Éireannaigh iad Aondachtóirí an Tuaiscirt. Ach is sa Ghaeltacht a fhaighim an tÉireannach is mian liomsa mé féin a bheith. Baineann sé seo, feictear dom, leis an spiorad dochloíte nár mharaigh drochthalamh, bochtanas, coilíneacht, Béarla, imirce, piúratánachas, polaitíocht na bpáirtithe, turasóireacht an Chomhphobail Eorpaigh. Mhair, maireann agus mairfidh an Ghaeltacht tríd seo ar fad, ach misneach a choinneáil.

Pádraig Standún

Cartlann an Phléaráca, faoi chúram Ollscoil na hÉireann Gaillimh

1991

© Pléaráca. Gach Ceart ar Cosaint.

ga

Téacs

PL1991A03

650